8 - Niedowierzanie

Nie mam pojęcia w jaki sposób później znaleźliśmy Josha. Jedyne co pamiętam to zdziwienie wypisane na jego twarzy kiedy podeszła do niego Nadia i zaczęła tłumaczyć, że źle się czuję. Potwierdzająco kiwał głową nie mogąc wydobyć z siebie, ani jednego słowa. Widziałam, że nadal bardzo ją kocha.

Potem chyba zasnęłam w samochodzie.

Wcale nie mam ochoty wstać z łóżka. Po kolei analizuję moją rozmowę z Nadią. Parę razy uświadamiam sobie, że to był sen, ale zaraz potem zdaję sobie sprawę z tego, że to wszystko było nazbyt realistyczne.

Stwierdzam, że dłużej nie wytrzymam. Wyskakuję z łóżka jak oparzona. Pośpiesznie narzucam na siebie pierwsze lepsze ubrania i wybiegam z pokoju.

-A ty gdzie? – Ledwo rozumiem to co mówi mój brat, bo właśnie przeżuwa swoje śniadanie.

-Nie mówi się z pełną buzią, świnio. – Krzywię się widząc okruszek kanapki, który przyczepił się do kącika jego ust. Jak dziecko.

-Wymijająca odpowiedź? – pyta marszcząc brwi i na szczęście połykając to co miał w buzi.

-Muszę coś załatwić.

-O dziewiątej rano? Po imprezie?

-Dokładnie tak. – Nie słuchając go dłużej, niemal wybiegam z mieszkania. Pośpiesznie przechodzę na drugą stronę ulicy, nawet nie sprawdzając, czy przypadkiem przez jednie nie mknie jakiś samochód.

Dopiero po tym jak pukam do drzwi zdaję sobie sprawę, że jest dopiero dziewiąta godzina, a Alec może jeszcze spać. Jakiekolwiek wyrzuty sumienia opuszczają mnie błyskawicznie, bo od razu przypomina mi się to, że zamknął mnie razem z Nadią w jednym pokoju, choć wiedział, że to dla mnie tortura nie do zniesienia.

Drzwi otwiera mi Cornelia, której włosy sięgające do uszu są jeszcze wilgotne po porannym prysznicy. Choć przez chwilę wpatruje się we mnie bez słowa tak jak ostatnim razem na jej twarzy pojawia się szeroki uśmiech.

-Dzień Dobry. – mówię chcąc w końcu przerwać niezręczną ciszę. – Jest Alec? – pytam.

-Witaj. – Jej uśmiech staje się jeszcze szerszy. – Jest, ale obawiam się, że jeszcze nie wstał.

-To nic. To bardzo ważna sprawa. Mogę wejść? – Doskonale wiem, że w tej chwili powinnam się wycofać  i powiedzieć, że wrócę później.

-Tak. Oczywiście. – mówi kobieta, a ja w tej samej chwili kiedy przechodzę przez próg zdaje sobie sprawę, że gdyby Alec był czarodziejem to znaczyłoby, że ona też potrafi robić różne dziwne rzeczy. Od razu zaczynam czuć się nieswojo. Przez chwile nawet rozważam, czy lepszym rozwiązaniem nie byłoby po prostu wymyślić jakąś wymówkę i zwiać do domu. – Jego pokój jest na górze. – mówi kobieta.

W milczeniu idę za nią do góry. Przy okazji rozglądam się po wnętrzu domu. Wygląda normalnie, pospolicie, nie widzę w żadnym kącie podejrzenie wyglądającej miotły, czy też starej księgi z zaklęciami.

-To tutaj. – oznajmia brunetka stając przed drzwiami, które znajdują się dokładnie naprzeciwko schodów. Wystarczyłoby, że powie mi gdzie mam iść. Spokojnie sama znalazłabym drogę. Przez myśl przemyka mi, że kiedy wejdę do środka będzie chciała podsłuchać naszą rozmowę. Od razu karcę się za to. Widzę tą kobietę dopiero drugi raz i choć dotąd zachowywała się dziwnie nie powinnam wyrabiać sobie o niej złego zdania.

Bez pukania wchodzę do środka.

Pokój nie należy do największych. Ściany są pomalowany na ciemnoniebieski kolor, a naprzeciwko dość sporawych rozmiarów łóżka znajduje się komoda oraz biurko. Zdziwiłabym się gdybym w środku zobaczyła idealny porządek.

Choć starałam się robić jak najwięcej hałasu to nie poskutkowało, bo chłopak nadal smacznie spał, nieświadom mojej obecności.

Westchnęłam głośno nie wiedząc co mam dalej robić. Gdybym teraz się wycofała jego matka na pewno poinformowałaby go o mojej krótkiej wizycie, a wtedy uznałby, że jestem tchórzem.

W oczy rzuciła mi się jedyna roślina w tym pokoju. Były to świeżo ścięte, polne kwiaty. Delikatnie wyciągnęłam je i położyłam na parapecie. Przy okazji zauważyłam, że z okna ma idealny widok na ulicę i mój dom.

Podeszłam do łóżka z wazonem i wylałam lodowatą wodę na jego twarz. Ledwo powstrzymałam śmiech kiedy zaspany i zaskoczony wyskoczył z łóżka jak oparzony. Dopiero wtedy kiedy zostałam siłą przyparta do ściany mój dobry humor prysł. Czułam, że na moich nadgarstkach pozostaną ślady po jego silnych dłoniach.

-Alec? – spytałam niemal szeptem. Cóż. Lepsze to niż żałosny piskliwy głosik.

Widziałam jak powoli z jego oczu umyka zasłonka senności. Po chwili jego uścisk lekko zelżał, ale nadal mnie nie puścił.

-Pamiętaj. Nigdy, ale to przenigdy nie powinnaś budzić mnie w ten sposób, ani łapać z zaskoczenia. Mógłbym zrobić ci krzywdę.

-Czyli teraz wziąłeś mnie za jakiegoś mięśniaka, który próbuje odebrać ci życie? – Staram się zdobyć na beztroski ton, ale widząc resztki napięcia na jego twarzy trudno mi uspokoić galopujące serce.

-Dokładnie tak.

-Skoro masz swoje super moce to czego się boisz? – pytam z wyraźną kpiną w głosie. Wiedziałam, że to wszystko bujdy. Chyba do końca życia nie wybaczę sobie tego, że udało im się wyprowadzić mnie z równowagi.

-Nigdy nie oglądałaś żadnych filmów, ani nie czytałaś książek. Zawsze jest tak, że choć super bohater jest silny i wspaniały zawsze znajdzie się jakiś wróg, z którym musi walczyć.

-Rzeczywiście masz rację. Gdyby nie było wrogów ten super bohater nie byłby już tak niesamowity, bo nie miałby z kim walczyć. Zaraz, zaraz, czyli uważasz się za kogoś kto pasowałby do tych pokręconych komiksów jak „Spider-Man”?

-Myślę, że z moją urodą zyskałbym nawet większą popularność. – mówi z chytrym uśmiechem na ustach, a ja zastanawiam się jak to możliwe, że tuż po przebudzeniu można wyglądać jeszcze lepiej niż po ułożeniu włosów, czy umyciu zębów. Mimo woli spoglądam w dół i dopiero teraz zauważam, że ma na sobie jedynie bokserki. Z całych sił staram się nie patrzeć na mięśnie jego torsu i ramion. Nie podoba mi się kiedy chłopak wygląda jak żywcem wzięty z okładki jakieś pisma dla kulturystów, ale wyrzeźbione ciało Aleca jest idealne. Z trudem powstrzymuje zdradziecki rumieniec wpełzający na moje policzki.  

-Ja pójdę nalać wody do dzbanka, a ty w tym czasie możesz się ubrać. – mówię pośpiesznie mając nadzieje, że odsunie się ode mnie.

-Możesz iść po wodę, ale czy jesteś absolutnie pewna, że chcesz widzieć mnie w ubraniach? – pyta z szerokim uśmiechem na ustach. Serwując mu taką pobudkę miałam nadzieję, że choć przez chwilę przestanie być tak zarozumiały. Myślałam, że będzie zdenerwowany, a tymczasem on nadal stroi sobie ze mnie żarty.

-Wierz mi w swoim życiu miałam lepsze widoki niż ten. – Spoglądam mu prosto w oczy mając nadzieję, że zobaczę, choć cień zawodu. Niestety wesołe ogniki nie zniknęły z jego błękitnych tęczówek.

-Ałłł! Zabolało. – Powiedział odsuwając się powoli. – Łazienka jest zaraz obok, po prawej stronie. – mówi.

Łapię wazon, który nie wiem kiedy wylądował na podłodze, ale mimo to nie rozprysł się na milion kawałeczków. Nie śpiesząc się napełniam go wodą i wracam do pokoju. Przed sobą widzę chłopaka w samych ciemnych jeansach, które zsuwają mu się z bioder tak, że wystaje z nich gumka od bokserek. Dopiero teraz w pełnej okazałości mogę podziwiać jego sylwetkę. Wcześniej wydawał mi się bardziej chudy. Teraz w porównaniu z moją drobną sylwetką okazał się ogromny. Nie jest szczególnie mocno opalony. Wyglądał jakby pozwolił Słońcu jedynie musnąć swoją skórę. Choć większość dziewczyn preferuje „umięśnionych i opalonych” chłopaków, on wyglądał doskonale już jako tylko „umięśniony”. 

-Wiesz, że bezczelnie gapisz się na moją nagą skórę. Gdzie twoje maniery panienko Mayu? Przecież sama przed chwila pouczałaś mnie o tym, abym się ubrał. Może jednak zmieniłaś zdanie? W każdej chwili mogę ściągnąć spodnie jeśli to sprawi, że to spotkanie będzie dla ciebie bardziej satysfakcjonujące.

Czuję jak na moje policzki wkrada się rumieniec. Od razu ogarnia mnie złość. Jeszcze żaden chłopak nie wprawił mnie w takie zakłopotanie. Róż na mojej twarzy pojawiał się sporadycznie i był tylko i wyłącznie skutkiem mroźnej, albo upalnej pogody.

-Słuchaj nie przyszłam tu po to, aby się droczyć. Musimy poważnie porozmawiać.

-Chcesz, abym już ci się oświadczył? – pyta z przerażeniem wypisanym na twarzy. – Nie zrozum mnie źle, ale wydaje mi się, że to odrobinę za wcześnie. Musimy się lepiej poznać, a dopiero potem…

-Błagam cię. – przerywam mu.

-Sorry, poniosło mnie. Wiem, że to wszystko cię dręczy, a ja jak ostatni pacan przeciągam to wszystko. Przepraszam.

 -Nie chcę o to wszystko pytać Nadii, dlatego zwróciłam się do ciebie.

-Po prostu powiedz, że jestem bardziej atrakcyjny od niej. – Piorunuje go wzrokiem, a on jedynie z szerokim uśmiechem podnosi ręce do góry w geście poddania.

-Chcę usłyszeć twoją wersję.

-Wersję czego?

-Kim jestem twoim zdaniem? Chcę zobaczyć, czy to co powiesz będzie choć trochę zbliżone do tego co powiedziała Nadia. Jeśli okaże się, że twoja wersja jest całkowicie inna to obiecuję, że odpłacę się za ten głupi żart.

-Jesteś czarownicą. Ktoś rzucił na ciebie czar, przez który nikt nie mógł rozpoznać, że nie jesteś człowiekiem. Prawdopodobnie w ten sposób zablokował także twoja magię, bo już dawno zorientowałabyś się, że coś z tobą nie tak.

-Szkoda, że ona nie potrafiła tego tak szybko streścić. Skąd wiesz, że nie uważałam się wcześniej za inną?

-Wtedy nie zareagowałabyś tak gwałtownie. Gdybyś wcześniej podejrzewała, że coś jest nie tak byłabyś mniej zaskoczona tym wszystkim. Poza tym bez odpowiedniego przeszkolenia nie miałabyś władzy nad swoja magią. Przebywam z tobą w szkolę i raz na jakiś czas widzę cię poza nią i ani razu nie widziałem nic co mogłabyś wzbudzić moje podejrzenia.

-W takim razie jak zorientowałeś się, że jestem czarownicą?

-Kolor twoich oczu.

-Przecież każdy może mieć takie oczy.

-Nie. Akurat ten odcień występuje tylko u czarodziei. Zwykły człowiek nie dostrzeże różnicy.

-Czyli kolor twoich oczu również jest wyjątkowy? – pytam zadowolona, że zaczął traktować mnie poważnie.

-Nie.

-Jak to? – marszczę brwi ze zdziwienia.

-Ja jestem tylko zwykłym czarodziejem, który ma władzę nad wodą, natomiast ty jesteś kimś lepszym. – mówi lekko się uśmiechając. Tak jakby wcale nie był o mnie zazdrosny, choć takiej reakcji oczekiwałabym prędzej niż radości.

-Może trochę szczegółów?

-Ja władam tylko jednym żywiołem, ty możesz dwoma, czy nawet trzema.

-A czemu nie czterema? O ile wiem, tyle właśnie ich jest.

-Takiej władzy nie posiadał dotąd nikt z czarodziei.

-A może ja będę tą pierwszą?

-Wierz mi jesteś niesamowita i znacznie różnisz się od dziewczyn, które znam, ale choć należysz do rodu królewskiego, to nie jesteś księżniczką, a właśnie one jak dotąd pobiły rekord żywiołów.

-Zaraz, zaraz. Rodu królewskiego?!

-A tak. Zapomniałem o tym wspomnieć. Rodem królewskim jest rodzina, która włada więcej niż jednym żywiołem. Są to ludzie, którzy zapoczątkowali istnienie czarodziei. Są najsilniejsi, najmądrzejsi i najlepsi z nas wszystkich.

-Ja jestem taka jak oni. – udaje mi się wykrztusić.

-Tak. Przecież mówiłem, że jesteś wyjątkowa. – Dopiero teraz zakłada koszulkę. Chyba zorientowała się, że jestem zbyt pochłonięta rozmową, aby zwracać uwagę na jego atuty. Przeciąga się ziewając. Tylko przez chwile czuję się winna, że nie dałam mu się wyspać.

-Czy to dlatego twoja mama tak dziwnie mi się przygląda? – pytam, bo cały czas dręczy mnie jej zachowanie.

-Myślę, że tak. Bardzo rzadko zdarza się, że z waszej rodziny ktoś porzuci, albo zagubi swoje dziecko, co nie znaczy, że to nie zdarza się w ogóle. Poza tym moja matka nie potrafi ukrywać swoich emocji. Co nieraz jest pomocne, ale w takich sytuacjach jak ta, trochę niezręczne.

-Zaraz, zaraz jak można porzucić, albo zgubić własne dziecko?

-To, że jesteśmy czarodziejami i zazwyczaj jesteśmy mądrzejsi od ludzi, nie znaczy, że nastolatkowie są jak aniołki, tak jak wszyscy chodzą na imprezy, piją alkohol, uprawiają seks, a z tego mogą się rodzic niechciane dzieci. Niektóre dziewczyny dopuszczają się okropnych czynów, w czasie kiedy ich rodziny nie mają o tym zielonego pojęcia.

-Choć to okrutne, to wiele razy słyszę takie rzeczy we wiadomościach. To nic oryginalnego, ale co jeśli chodzi o zgubienie własnych pociech?

-Jak już wcześniej mówiłem. Mamy wrogów, którzy nieraz porywają nasze dzieci po to, aby wyszkolić je dla własnych korzyści.

-Czyli najprawdopodobniej jestem bękartem, którego matka nie kochała.

-Druga opcja jest bardziej prawdopodobna. – stwierdza.

-Niby dlaczego?

-Gdybyś została porzucona przez matkę, trafiłabyś do rodziny zastępczej, ale już bez czaru, który blokuje moce. Myślę, że zostałaś porwana, ale z niewiadomych powodów stwierdzili, że jesteś dla nich zbędna i tak oto, ktoś dał ci normalne życie.

-Szczęście w nieszczęściu?

-Dokładnie. Choć ta cała sprawa z czarami jest niesamowita, a nieraz bardzo przydatna, to czasami mamy dość. Staramy się żyć jak najnormalniej się da, ale czasami to nie wypala.

-Nie powinieneś tego mówić. Właśnie zniechęcasz mnie do tego wszystkiego.

-Mimo wszystko jestem pewien, że ci się spodoba. – Uśmiecha się do mnie w takie sposób, że nie potrafię powstrzymać kącików ust unoszących się ku górze.

***

Po powrocie do domu pierwsze co widzę to mojego brata leżącego na kanapie. Mimo tego, że miejsce naszego zamieszkania się zmieniło, jego nawyki nie stały się inne. Jak co każdy niedzielny poranek, spędza swój wolny czas przed telewizorem zajadając się różnorodnymi przekąskami, od których ja zapewne przytyłabym parędziesiąt kilogramów.

-Jak udała się randka? – pyta nie odrywając wzroku od telewizora. Widząc ilość papierków po jedzeniu na stoliku zdaję sobie sprawę, że w tym czasie, w którym ja rozmawiałam z Alec’iem on nie robił nic innego oprócz jedzenie.

-Czyżbym się przesłyszała? – pyta mama z prędkością światła wyskakując z kuchni.

-Nie słuchaj tego pacana. – mówię przewracając oczami.

-Tak, to w takim razie, gdzie byłaś? – Spogląda na mnie z wesołymi ognikami w tęczówkach.

-Złożyłam wizytę naszym sąsiadom. Stwierdziłam, że wypadałoby podziękować Alecowi za to, że wczoraj tak bardzo się mną opiekował.

-Skarbie nie zrozum mnie źle, ale ty nie robisz takich rzeczy.

-Mamo! Jak możesz! Ranisz mnie sądząc, że nie jestem kulturalna wobec innych. – Teatralnie łapię się za serce i udaję, że mam trudności z oddychaniem. Nadal sapiąc powolnym krokiem podchodzę do schodów. Słyszę za sobą moją roześmianą rodzinę i od razu dopadają mnie wyrzuty sumienia. Nigdy w życiu nie miałam przed nimi sekretu. Jednak to nie jest klasyczna sytuacja, w której zrobiłam coś złego i nie chcę aby moi najbliżsi się o tym dowiedzieli. Choć nadal tak naprawdę nie dochodzi do mnie to, że jestem dziwadłem to nie wyobrażam sobie idealnej sytuacji do tego, aby poinformować ich o fakcie, że dziecko, które przez tyle lat wychowywali nie jest człowiekiem. Nie wiem co zrobiłabym gdyby uciekliby ode mnie z krzykiem.

***

Poniedziałkowe lekcje pamiętam jak przez mgłę. Nawet nie próbuję kolejnej rozmowy z moją partnerka na zajęciach z chemii. Tak samo jak ona zostałam pochłonięta przez swój świat. Tylko przez chwilę zastanawiam się, dlaczego zdobyła się na to, aby się do mnie odezwać, ale w tej samej chwili inne myśli zaczynają bombardować mój mózg. Staram się uporządkować wszystko to o czym się dowiedziałam.

Mam wrażenie, że mój umysł jest lekko opóźniony, ponieważ po wczorajszym powrocie od Riversów, zaczęłam swój normalny niedzielny dzień, który zazwyczaj opiera się na nic nie robieniu i przekomarzaniu się z Joshem. Dopiero dziś jestem w szoku, który chyba przez ten cały czas kumulował się we mnie.

Na stołówce nie zamawiam nic. Jestem pewna, że nie będę w stanie przełknąć ani kęska kanapki, która wygląda niezwykle apetycznie.

-Mayu. – odzywa się niespodziewanie Alec. Nawet nie wiedziałam, że przechodzę obok jego stolika. Słyszę w jego głosie spokój i troskę. Dopiero teraz zdaje sobie sprawę z tego, że muszę wyglądać okropnie skoro nawet na matematyce nie rzucił żadnym głupim żartem. – Może chcesz z nami usiąść? – pyta i posyła w moją stronę nieśmiały uśmiech przez co mam wrażenie, że przede mną jest całkowicie inna osoba, niż ta którą poznałam tydzień wcześniej.

Przyglądam się ludziom, którzy siedzą przy stoliku. Fakt wszyscy są piękni, albo co najmniej ładni, ale ich wygląd nie jest niepokojący jak to było w przypadku rodziny Cullen’ów ze Zmierzchu. Nic dziwnego, że wcześniej nie uznałam ich za istoty nadnaturalne, skoro wyglądają jak normalni nastolatkowie.

-Nie mogę. Josh. – odpowiadam krótko. Uśmiech z jego twarzy znika i powoli kiwa głową.

Przez resztę lunchu nie odzywam się ani słowem. Jestem wdzięczna za to, że Kate postanowiła się do nas dosiąść, ponieważ Josh jest tak zajęty rozmową z nią, że dopóki nie zadzwonił dzwonek myślałam, że nie zauważył, iż coś jest nie tak.

-Wiesz, że możesz mi powiedzieć o wszystkim? – pyta łapiąc mnie delikatnie za ramię. Z trudem powstrzymuję łzy. To tak jakby wiedział co mnie gnębi. Kiwam głowa potwierdzająco i idę w kierunku klasy biologicznej.

***

Siedząc w klasie nie odrywam wzroku od okna. Nie chcę, aby ktokolwiek zauważył strach oraz pojawiające się łzy w moich oczach.

Byłam tak zajęta przeprowadzką i zmianą otoczenia, że dopiero teraz zauważyłam, że za oknem jest coraz bardziej kolorowo i ciepło. Już niedługo miną letnie dni, które ustąpią miejsca upalnym porankom lata.

-Mogę się przysiąść? – pyta chłopak stojący przy mojej ławce. Niemal podskakuję na dźwięk jego głosu. Biorę parę głębokich wdechów zanim wydaję się być odrobinę bardziej gotowa na to, aby na niego spojrzeć. W końcu odwracam się i przed sobą widzę tak bardzo znajomą, a jednak inną twarz. Zauważam, że po roku rysy jego twarzy stały się ostrzejsze, stracił swój młodzieńczy urok  i powoli staje się mężczyzną. Jego tęczówki to dwa czarne jak węgiel guziczki, które w ogóle nie pasują do jedwabnych w dotyku, jasnych, niemal białych kosmyków luźno opadających na jego twarz. Przy jego uchu coś zaczyna błyszczeć niemal rażąc mnie w oczy. Nie mogę uwierzyć, że Sebastian zrobił sobie kolczyk skoro zawsze uważał, że to mało męskie i nie ma mowy, aby zdobył się na taki krok.

-Co ty tutaj robisz? Nie widziałam cię wcześniej na tych zajęciach. – Jestem z siebie niewyobrażalnie dumna. Mój głos ani razu nie zadrżał, choć byłam pewna, że z moich ust nie wydobędzie się ani jeden dźwięk.

-Nic dziwnego, że mnie tutaj nie widziałaś. Ta kobieta stwierdziła, że marnuję się w grupie średniozaawansowanej. – Wskazał w kierunku pani Robertson. Dość młodej kobiety z jasnobrązowymi włosami sięgającymi do ramion. Widać, że swoją pracę traktuje niezwykle poważnie, ponieważ zawsze zjawia się w klasie przed czasem i stara się poświęcać jak najwięcej czasu każdemu uczniowi. Wydaje się być naprawdę miła i sympatyczna, dlatego to jakim tonem się o niej wyraża sprawiło, że miałam ochotę mu się postawić, ale byłam pewna, że nie uda mi się wygrać tej konfrontacji.

-Nie ma nigdzie wolnego miejsca? – pytam się nie chcąc powiedzieć po prostu „nie”.

-Niestety nie. – mówi wpatrując się we mnie badawczo.

Siadając w jedynej pustej ławce w klasie wiedziałam, że pewnego dnia wolne miejsce obok mnie sprawi mi niemały kłopot. Nie chodziło tu o to, że mam problemy z nawiązywaniem nowych znajomości. Czasami odtwarzanie starych było o wiele trudniejszą sprawą, bo ta druga osoba może wiedzieć o tobie dosłownie wszystko.

-Chyba nie mogę ci odmówić. – W tym samym momencie biorę torbę z krzesła i stawiam na podłodze obok stolika, przy okazji staram się dyskretnie odsunąć swoje krzesło jak najdalej od mojego sąsiada.

Kiedy zajmuje miejsce obok mnie czuję przyjemny zapach, który przypomina mi świeżą trawę. Wiem, że nie jest to efekt perfum. Zastanawiam się, czy wcześniej już tak pachniał, czy dopiero teraz zwróciłam na to uwagę.

-Musimy porozmawiać. – odzywa się po paru minutach, a ja przeklinam siebie, że tak szybko przybiegłam do klasy, a zawsze punktualna nauczycielka postanowiła, że akurat dziś poświęci parę minut więcej na robotę papierkową.

-Obawiam się, że to nie jest najlepszy pomysł. – mówię nawet na niego nie spoglądając, choć wiem, że on przygląda mi się intensywnie, pewnie mając nadzieję na to, aby wyczytać z mojej twarzy jakieś emocje. Na jego nieszczęście w czasie jego nieobecności nauczyłam się ukrywać emocje, tak aby ludzie myśleli, że wszystko jest w porządku. Nie spodziewałam się, że ten trik wykorzystam na chłopaku, który wcześniej wiedział o mnie wszystko, a jedno spojrzenie w moje oczy było dla niego bardziej czytelne niż jakiekolwiek moje słowa.

-Dlaczego? – pyta, choć miałam nadzieje, że odpuści.

-Nie chcę mieć z tobą nic wspólnego. –Spoglądam prosto w jego oczy posyłając mu ostre spojrzenie, które ucisza go.

Lekcja się rozpoczyna, a ja nie jestem w stanie skupić się na słowach nauczycielki, choć później będę tego żałować. Po głowie chodzą mi czarownice, zaklęcia, żywioły i jego oczy. Całkowicie różniące się od wcześniejszych szmaragdów.
________________
Przepraszam za błędy. Rozdział nie był sprawdzany.